دلم می‌خواهد وقتی آدم‌های چاق با هم رابطه جنسی دارند تماشایشان کنم؛ در تلویزیون، در سینما، در مجله‌ها. دلم می‌خواهد ببینم افراد چاق به رابطه جنسی فکر می‌کنند، درباره آن حرف می‌زنند و در نهایت در همه رسانه‌های اصلی به این موضوع بپردازند.

این ماه وقتی سریال رابطه جنسی را تماشا می‌کردم، از هروقت دیگری بیشتر این تمایل را در خودم احساس کردم. این مجموعه که برای نوجوانان است، در طبیعت زیبا و آزاد ولز فیلمبرداری می‌شد. در آن به لهجه بریتانیایی صحبت می‌کردند و نظام آموزشی آمریکایی داشت. از این مجموعه تلویزیونی رسوا و شرم آور ۹۸ قسمت به خاطر رعایت تکثر و نمایش زندگی جنسی واقعی نوجوانان بسیار تقدیر شده است.

اما وقتی با خوشحالی تماشای مجموعه اخیر آن را شروع کردم، بی‌اختیار دلم گرفت؛ چون گروه بزرگی از نوجوانان در این سریال حضور نداشتند و آن چاق‌ها بودند.

بگذارید یک چیز را همین اول روشن کنم. نمی‌خواهم این حقیقت را نادیده بگیرم که نوجوانان در این سریال داستان‌هایی باورنکردنی گفته‌اند و به همین خاطر هم (به‌حق) بسیار تحسینش کرده‌اند. ولی وقتی سریال‌هایی درباره رابطه جنسی می‌سازند و در آن حتی یک نفر چاق هم نیست که رابطه جنسی داشته باشد، لابد یک جای کار می‌لنگد.

نمی‌خواهم بگویم این سریال اصلاً هیچ شخصیت چاقی ندارد. در پایان فصل اول می‌بینیم که لی‌لی ماجرای خیالی فضایی‌اش را به تصویر می‌کشد که در مورد پسر بی‌نامی‌ است که اضافه ‌وزن دارد، می‌رود و هرگز هم برنمی‌گردد. در این فصل با ویو هم آشنا می‌شویم. دختر باهوشی که در مدرسه مربیِ جکسونِ ورزشکار است. در طول این فصل منتظر بودم دوستی جکسون و ویو به جاهای بهتری بکشد ولی متأسفانه آن لحظه هرگز فرا نرسید.

از الآن می‌توانم بشنوم که بعضی‌ها توییت کنند: «چرا این موضوع این‌قدر اهمیت دارد؟ این حرفت باعث ارائه تصویری بیمارگونه می‌شود!» مشابه یاوه‌سرایی‌های پایرز مورگان. اما حقیقت این است که افراد چاقی هم وجود دارند که خوشحال و لوند هستند و فکر می‌کنم باید به ما اجازه دهند آن‌ها را هم ببینیم، مخصوصاً به نوجوانان.

از بچگی فرض می‌کردم که وزن من تعیین‌کننده‌ تمام تعاملات اجتماعی‌ام خواهد بود و تا وقتی اضافه وزن داشته باشم، هرگز کسی عاشقم نخواهد شد و رابطه جنسی نخواهم داشت.

جامعه‌ای که هراس از چاقی در آن رواج دارد به ما می‌گوید لایق عشق و احترام نیستیم، چه برسد به داشتن رابطه جنسی. در سراسر بریتانیا هزاران نوجوان چاق وجود دارد که همه خیال می‌کنند هرگز عشق ارزشمندی را تجربه نخواهند کرد.

نوجوانان باید بدانند که دوست داشتن کسی که چاق است، عجیب نیست و وزن تعیین‌کننده میزان خوشبختی آدم نیست. "واقعیتی" که در تلویزیون به ما نشان می‌دهند فرسنگ‌ها با حقیقت فاصله دارد. افراد لاغر، چاق و افرادی با هر نوع هیکل هستند که چاق‌ها را دوست دارند. ما وجود داریم، چون کسانی که در مورد شیوع چاقی مزخرف می‌بافند، نمی‌گذارند یادمان برود وجود داریم و هستی ما آکنده از لذت، شهوانیت و عشق است.

نمی‌خواهم بگویم چاق بودن سخت نیست. چاق بودن در جامعه‌ یعنی موضوع خنده همه مجموعه‌های سطح پایین و بی‌کیفیت تلویزیونی بودن. یعنی آن کسی باشی که عاشق‌ها در رابطه با او اعتماد به نفس پیدا می‌کنند ولی هرگز قرار و مدار عاشقانه با او نمی‌گذارند. ما چاق‌ها می‌دانیم چاقیم، چون بستگان دلسوخته در مورد چاقی‌مان به ما هشدار داده‌اند و غریبه‌های عصبانی در خیابان این را فریاد کرده‌اند.

یکی از بازیگران آموزش رابطه جنسی، ایمی‌ لو وود، وقتی در مورد اختلالی که در غذا خوردن داشت صحبت می‌کرد نظرش را درباره چاقی گفت. او در مصاحبه با نشریه گلَمور گفت: «چاقی احساس نیست. ممکن است آدم احساس سیری یا تهوع یا گرسنگی یا خالی بودن شکم داشته باشد، اما احساس چاقی نداریم. چاقی صفت است. یک ویژگی زیباشناختی است. نباید اینقدر به این کلمه بار منفی داد.»

نوجوانان چاق هم می‌توانند یک عالم داستان‌های جالب، هم در مورد وزنشان و هم در مورد بی‌توجهی به آن برایمان بگویند. در سریال‌های تلویزیونی‌ مانند شریل، روزنوشت‌های دیوانه‌وار و چاق من و یوفوریا شخصیت‌های چاقی حضور دارند که پیچیده و ظریف‌ هستند. این شخصیت‌ها در جامعه‌ای چاقی‌هراس ماجراهای خود را دارند و در عین حال به‌رغم آنچه این جامعه القا می‌کند، زندگی خوبی هم دارند.

عدم حضور شخصیت چاق واقعی‌ای که عاشق یا معشوق باشد، در سریال آموزش رابطه جنسی این فکر را تقویت می‌کند که افراد چاق رابطه جنسی ندارند و اگر هم داشته باشند لابد خیلی خوش‌‌اقبال بوده‌اند که اساساً چنین امکانی برایشان فراهم شده است. امیدوارم در فصل سه این سریال تحول‌آفرین، چاق‌های بیشتری ببینیم. نمی‌گویم همه شخصیت‌ها چاق باشند یا دائم چاق‌ها را نشان بدهند. فقط دلم می‌خواهد دختر چاقی هم ببینم که خوش‌پوش است و با دوست‌پسر لاغر مردنی‌اش مشکلاتی دارد، یا زوج چاقی را ببینم که کوییر هستند و می‌خواهند درباره بیماری‌های مقاربتی بیشتر بدانند.

حرف آخر این که چاق‌ها جسور و زیبا، ترسو و معمولی‌اند. ما را برای این نساخته‌اند که فقط یک بار روی جلد مجله بیاییم یا از ما در ویدیوهایی با موضوع شیوع چاقی استفاده کنند. ما هم آدم‌هایی هستیم با افکار، احساسات، شور جنسی و زندگی‌های عاشقانه. باید ما را هم وقتی حین رابطه جنسی کیف می‌کنیم، نمایش بدهند.